1 Uspokój się, o duszo miła,
uciski swe pokornie znoś
i wspomnij sobie, Bóg je zsyła,
o pomoc Jego wiernie proes!
gdy twoja twarz zalana łzą
Bóg wierny otrze ją.

2 Nie b˛dziesz, duszo, zawstydzona,
bo nieskrócona Boża moc,
gdy tulisz się do Jego łona
z dziecięcą prośbą w dzień i w noc,
pocieszy cię i pomoc da;
w Nim jest ucieczka twa.

3 Gdy kroczyć musisz drogą cierni,
w tym swą największą radość kładź,
że wieniec chwały wezmą wierni,
co chcą w nadziei silnie trwać.
gdy się kolana w krzyżu gną,
Pan bẽdzie siłą twą!

4 Więc niechaj już co chce się dzieje,
ma duszo, wierz, cierpliwie wierz!
Z ucisków kiedyś plon dojrzeje,
gotowe dziś zwycięstwo bierz!
Choć ból doskwiera, wichry dmą
Pan jest ostoją mą!