1 I Øydemark forutan Brand –
Det er den visse Hungersnaud!
Kvar helst du Angat vender,
Du ikkje oygnar Naadabot:
Med matlaus Munn og magtlans Fot
Du retter Hug og Hender
Imot dei bygde Grender.

2 Men jesus Krist, vaar Frelsarmann,
Du Brand i Villmak bjoda kann
Til dine trøyrtte Brøder!
Du berre tala tarv eit Ord,
Og dukat stend ditt rike Bord,
Som Munn og Hjarta føder
Og saaran Saknad grøder.

3 Naar mange Munnar bed um Mat,
Og smaatt det er i Skaal og Fat,
Du handi ut vil retta
Og signa Maten med ditt Ord,
So fatigt Braud paa Armods Bord
Kann rikt dei mange metta
Og deira Kviad letta!

4 Som Manna fyrr i Øydeland
Du Himmelbraud oss giva kann:
Du Livsens Føda lagar.
Naar Hjartat lid av Hunger hardt,
Og Verdi ligg som Øyda svart,
Du som i gamle Dagar
Gjer Øydor til Guds Hagar.

5 Du er det sanne Manna, som
Med Liv i Øydelandet kom,
Det Land, som Dauden snøydde:
Aa giv oss Tru, so Liv me faa
Og ikkje Fedrom likjast maa,
Som Manna aat og døydde,
Daa ut deim Vantru øydde!

6 Ja framfyr alt den Mat oss giv,
Som varer til eit evigt Liv,
Lat livsens Kjelda floda!
Du Jesus Krist, vaart Himmelbraud,
Som metta kann til Liv ein Daud,
Guds Rikes gode Grøda:
Aa giv oss denne Føda!