1 Ku nam się, o Zbawco, zbliż,
pomóż naszej duszy!
Byśmy myśli wznieśli wzwyż,
Duch twój nas niech wzruszy!
Pomóc chciej,
byśmy Cię,
wiernie miłowali,
złego zaniechali.

2 Myśli rozproszone skup,
mój Pasterzu drogi;
gdy nie jestem u Twych stóp,
znika pokój błogi.
Gdy ten świat
pełen zdrad,
tylko Ty obficie
dajesz pokój, życie.

3 Poĺsub sobie duszę mą,
o Emmanuelu,
swą miłością natchnij ją,
duszy Przyjacielu;
niech się zda
wola ma
Tobie bez oporu,
niech Ci będzie skora.

4 Niech zamilknie wokół świat
i co mąci duszę.
Ja usichnę, Jezu, rad,
gdy Twój głos usłyszę.
Pokój dusz
we mnie stwórz,
poddaj w każdej doli
duszę mą swej woli.

5 Co bezładne, chwiejne—zbierz,
ugnij pychę hardą!
Niechaj działam, jak Ty chcesz,
skrusz mą wolę twardą.
W duszy mej
Ty sam żyj
i swe dzieła sprawiaj;
tak się w niej objawiaj.