Browse Texts

Switch back to the old search page.Advanced Search

Showing 20,391 - 20,400 of 20,425Results Per Page: 10 20 50

Hymns of praise to thee we sing

Author: George F. Haskins Appears in 1 hymnal

Hymns of the Spirit

Appears in 14 hymnals First Line: In this peaceful house of prayer

Hymns of the Spirit

Appears in 12 hymnals First Line: Praise and thanks and cheerful love

Hymns We Love

Author: W. B. W. Appears in 200 hymnals First Line: Oh, listen to our wondrous story Used With Tune: [Oh, listen to our wondrous story]

Author: R. Martin Pope; Prudentius Appears in 1 hymnal First Line: Deus ignee fons animarum Lyrics: Deus ignee fons animarum, duo qui socians elementa vivum simul ac moribundum hominem Pater effigiasti: Tua sunt, tua rector utraque, tibi copula iungitur horum, tibi, dum vegetata cohaerent, et spiritus et caro servit. Rescissa sed ista seorsum solvunt hominera perimuntque, humus excipit arida corpus, animae rapit aura liquorem. Quia cuncta creata necesse est labefacta senescere tandem, conpactaque dissociari, et dissona texta retexi. Hanc tu, Deus optime, mortem famulis abolere paratus iter inviolabile monstras, quo perdita membra resurgant: Ut, dum generosa caducis ceu carcere clausa ligantur, pars illa potentior extet, quae germen ab aethere traxit. Si terrea forte voluntas luteum sapit et grave captat, animus quoque pondere victus sequitur sua membra deorsum. At si generis memor ignis contagia pigra recuset, vehit hospita viscera secum, pariterque reportat ad astra. Nam quod requiescere corpus vacuum sine mente videmus, spatium breve restat, ut alti repetat conlegia sensus. Venient cito secula, cum iam socius calor ossa revisat animataque sanguine vivo habitacula pristina gestet. Quae pigra cadavera pridem tumulis putrefacta iacebant, volucres rapientur in auras animas comitata priores. Hinc maxima cura sepulcris inpenditur: hinc resolutos honor ultimus accipit artus et funeris ambitus ornat. Candore nitentia claro praetendere lintea mos est, adspersaque myrrha Sabaeo corpus medicamine servat. Quidnam sibi saxa cavata, quid pulchra volunt monumenta, nisi quod res creditur illis non mortua, sed data somno? Hoc provida Christicolarum pietas studet, utpote credens fore protinus omnia viva, quae nunc gelidus sopor urget. Qui iacta cadavera passim miserans tegit aggere terrae, opus exhibet ille benignum Christo pius omnipotenti: Quin lex eadem monet omnes gemitum dare sorte sub una, cognataque funera nobis aliena in morte dolere. Sancti sator ille Tobiae sacer ac venerabilis heros, dapibus iam rite paratis ius praetulit exequiarum. Iam stantibus ille ministris cyathos et fercula liquit, studioque accinctus humandi fleto dedit ossa sepulcro. Veniunt mox praemia caelo pretiumque rependitur ingens: nam lumina nescia solis Deus inlita felle serenat. Iam tunc docuit Pater orbis, quam sit rationis egenis mordax et amara medela, cum lux animum nova vexat. Docuit quoque non prius ullum caelestia cernere regna, quam nocte et vulnere tristi toleraverit aspera mundi. Mors ipsa beatior inde est, quod per cruciamina leti via panditur ardua iustis et ad astra doloribus itur. Sic corpora mortificata redeunt melioribus annis, nec post obitum recalescens conpago fatiscere novit. Haec, quae modo pallida tabo color albidus inficit ora, tunc flore venustior omni sanguis cute tinget amoena. Iam nulla deinde senectus frontis decus invida carpet, macies neque sicca lacertos suco tenuabit adeso. Morbus quoque pestifer, artus qui nunc populatur anhelos, sua tunc tormenta resudans luet inter vincula mille. Hunc eminus aere ab alto victrix caro iamque perennis cernet sine fine gementem quos moverat ipse dolores. Quid turba superstes inepta clangens ululamina miscet, cur tam bene condita iura luctu dolor arguit amens? Iam maesta quiesce querela, lacrimas suspendite matres, nullus sua pignora plangat, mors haec reparatio vitae est. Sic semina sicca virescunt iam mortua iamque sepulta, quae reddita caespite ab imo veteres meditantur aristas. Nunc suscipe terra fovendum, gremioque hunc concipe molli: hominis tibi membra sequestro generosa et fragmina credo. Animae fuit haec domus olim factoris ab ore creatae, fervens habitavit in istis sapientia principe Christo. Tu depositum tege corpus, non inmemor illa requiret sua munera fictor et auctor propriique aenigmata vultus. Veniant modo tempora iusta, cum spem Deus inpleat omnem; reddas patefacta necesse est, qualem tibi trado figuram. Non, si cariosa vetustas dissolverit ossa favillis, fueritque cinisculus arens minimi mensura pugilli. Nec, si vaga flamina et aurae vacuum per inane volantes tulerint cum pulvere nervos, hominem periisse licebit. Sed dum resolubile corpus revocas, Deus, atque reformas, quanam regione iubebis animam requiescere puram? Gremio senis addita sancti recubabit, ut est Eleazar, quem floribus undique septum Dives procul adspicit ardens. Sequimur tua dicta redemptor, quibus atra morte triumphans tua per vestigia mandas socium crucis ire latronem. Patet ecce fidelibus ampli via lucida iam paradisi, licet et nemus illud adire, homini quod ademerat anguis. Illic precor, optime ductor, famulam tibi praecipe mentem genitali in sede sacrari, quam liquerat exul et errans. Nos tecta fovebimus ossa violis et fronde frequenti, titulumque et frigida saxa liquido spargemus odore.

Hymnus Ad Galli Cantum

Author: Prudentius Appears in 3 hymnals First Line: Ales diei nuntius Lyrics: Ales diei nuntius lucem propinquam nos excitator mentium iam Christus ad vitam vocat. Auferte, clamat, lectulos aegros, soporos, desides: castique recti ac sobrii vigilate, iam sum proximus. Post solis ortum fulgidi serum est cubile spernere, ni parte noctis addita tempus labori adieceris. Vox ista, qua strepunt aves stantes sub ipso culmine paulo ante quam lux emicet, nostri figura est iudicis. Tectos tenebris horridis stratisque opertos segnibus suadet quietem linquere iam iamque venturo die. Ut, cum coruscis flatibus aurora caelum sparserit, omnes labore exercitos confirmet ad spem luminis. Hic somnus ad tempus datus est forma mortis perpetis, peccata ceu nox horrida cogunt iacere ac stertere. Sed vox ab alto culmine

Hymnus Ad Incensum Lucernae

Author: Prudentius Appears in 1 hymnal First Line: Inventor rutili, dux bone, luminis Lyrics: Inventor rutili, dux bone, luminis, qui certis vicibus tempora dividis, merso sole chaos ingruit horridum, lucem redde tuis Christe fidelibus. Quamvis innumero sidere regiam lunarique polum lampade pinxeris, incussu silicis lumina nos tamen monstras saxigeno semine quaerere: Ne nesciret homo spem sibi luminis in Christi solido corpore conditam, qui dici stabilem se voluit petram, nostris igniculis unde genus venit. Pinguis quos olei rore madentibus lychnis aut facibus pascimus aridis: quin et fila favis scirpea floreis presso melle prius conlita fingimus. Vivax flamma viget, seu cava testula sucum linteolo suggerit ebrio, seu pinus piceam fert alimoniam, seu ceram teretem stuppa calens bibit. Nectar de liquido vertice fervidum guttatim lacrimis stillat olentibus, ambustum quoniam vis facit ignea imbrem de madido flere cacumine. Splendent ergo tuis muneribus, Pater, flammis mobilibus scilicet atria, absentemque diem lux agit aemula, quam nox cum lacero victa fugit peplo. Sed quis non rapidi luminis arduam manantemque Deo cernat originem? Moyses nempe Deum spinifera in rubo vidit conspicuo lumine flammeum. Felix, qui meruit sentibus in sacris caelestis solii visere principem, iussus nexa pedum vincula solvere, ne sanctum involucris pollueret locum. Hunc ignem populus sanguinis incliti maiorum meritis tutus et inpotens, suetus sub dominis vivere barbaris, iam liber sequitur longa per avia: qua gressum tulerant castraque caerulae noctis per medium concita moverant, plebem pervigilem fulgure praevio ducebat radius sole micantior. Sed rex Niliaci littoris invido fervens felle iubet praevalidam manum in bellum rapidis ire cohortibus ferratasque acies clangere classicum. Sumunt arma viri seque minacibus accingunt gladiis, triste canit tuba: hic fidit iaculis, ille volantia praefigit calamis spicula Gnosiis. Densetur cuneis turba pedestribus, currus pars et equos et volucres rotas conscendunt celeres signaque bellica praetendunt tumidis clara draconibus. Hic iam servitii nescia pristini gens Pelusiacis usta vaporibus tandem purpurei gurgitis hospita rubris littoribus fessa resederat. Hostis dirus adest cum duce perfido, infert et validis praelia viribus: Moyses porro suos in mare praecipit constans intrepidis tendere gressibus: praebent rupta locum stagna viantibus riparum in faciem pervia, sistitur circumstans vitreis unda liquoribus, dum plebs sub bifido permeat aequore. Pubes quin etiam decolor asperis inritata odiis rege sub inpio Hebraeum sitiens fundere sanguinem audet se pelago credere concavo: ibant praecipiti turbine percita fluctus per medios agmina regia, sed confusa dehinc unda revolvitur in semet revolans gurgite confluo. Currus tunc et equos telaque naufraga ipsos et proceres et vaga corpora nigrorum videas nare satellitum, arcis iustitium triste tyrannicae. Quae tandem poterit lingua retexere laudes Christe tuas? qui domitam Pharon plagis multimodis cedere praesuli cogis iustitiae vindice dextera. Qui pontum rapidis aestibus invium persultare vetas, ut refluo in salo securus pateat te duce transitus, et mox unda rapax devoret inpios. Cui ieiuna eremi saxa loquacibus exundant scatebris, et latices novos fundit scissa silex, quae sitientibus dat potum populis axe sub igneo. Instar fellis aqua tristifico in lacu fit ligni venia mel velut Atticum: lignum est, quo sapiunt aspera dulcius; uam praefixa cruci spes hominum viget. Inplet castra cibus tunc quoque ninguidus, inlabens gelida grandine densius: his mensas epulis, hac dape construunt, quam dat sidereo Christus ab aethere. Nec non imbrifero ventus anhelitu crassa nube leves invehit alites, quae conflata in humum, cum semel agmina fluxerunt, reduci non revolant fuga. Haec olim patribus praemia contulit insignis pietas numinis unici, cuius subsidio nos quoque vescimur pascentes dapibus pectora mysticis. Fessos ille vocat per freta seculi discissis populum turbinibus regens iactatasque animas mille laboribus iustorum in patriam scandere praecipit. Illic purpureis tecta rosariis omnis fragrat humus calthaque pinguia et molles violas et tenues crocos fundit fonticulis uda fugacibus. Illic et gracili balsama surculo desudata fluunt, raraque cinnama spirant et folium, fonte quod abdito praelambens fluvius portat in exitum. Felices animae prata per herbida concentu parili suave sonantibus hymnorum modulis dulce canunt melos, calcant et pedibus lilia candidis. Sunt et spiritibus saepe nocentibus paenarum celebres sub Styge feriae illa nocte, sacer qua rediit Deus stagnis ad superos ex Acheronticis. Non sicut tenebras de face fulgida surgens oceano Lucifer inbuit, sed terris Domini de cruce tristibus maior sole novum restituens diem. Marcent suppliciis tartara mitibus, exultatque sui carceris otio functorum populus liber ab ignibus, nec fervent solito flumina sulphure. Nos festis trahimus per pia gaudia noctem conciliis votaque prospera certatim vigili congerimus prece extructoque agimus liba sacrario. Pendent mobilibus lumina funibus, quae suffixa micant per laquearia, et de languidulis fota natatibus lucem perspicuo flamma iacit vitro. Credas stelligeram desuper aream ornatam geminis stare trionibus, et qua bosporeum temo regit iugum, passim purpureos spargier hesperos. O res digna, Pater, quam tibi roscidae noctis principio grex tuus offerat, lucem, qua tribuis nil pretiosius, lucem, qua reliqua praemia cernimus. Tu lux vera oculis, lux quoque sensibus, intus tu speculum, tu speculum foris, lumen, quod famulans offero, suscipe, tinctum pacifici chrismatis unguine. Per Christum genitum, summe Pater, tuum, in quo visibilis stat tibi gloria, qui noster Dominus, qui tuus unicus spirat de patrio corde paraclitum. Per quem splendor, honos, laus, sapientia, maiestas, bonitas, et pietas tua regnum continuat numine triplici texens perpetuis secula seculis.

Hymnus Ante Cibum

Author: Aurelius Clemens Prudentius Appears in 1 hymnal First Line: O crucifer bone, lucisator Lyrics: O crucifer bone, lucisator, omniparens, pie, verbigena, edite corpore virgineo, sed prius in genitore potens, astra, solum, mare quam fierent: Huc nitido precor intuitu flecte salutiferam faciem, fronte serenus et inradia, nominis ut sub honore tui has epulas liceat capere. Te sine dulce nihil, Domine, nec iuvat ore quid adpetere, pocula ni prius atque cibos, Christe, tuus favor inbuerit omnia sanctificante fide. Fercula nostra Deum sapiant, Christus et influat in pateras: seria, ludicra, verba, iocos, denique quod sumus aut agimus, trina superne regat pietas. Hic mihi nulla rosae spolia, nullus aromate fragrat odor, sed liquor influit ambrosius nectareamque fidem redolet fusus ab usque Patris gremio. Sperne camena leves hederas, cingere tempora quis solita es, sertaque mystica dactylico texere docta liga strophio, laude Dei redimita comas. Quod generosa potest anima, lucis et aetheris indigena, solvere dignius obsequium, quam data munera si recinat artificem modulata suum? Ipse homini quia cuncta dedit, quae capimus dominante manu, quae polus aut humus aut pelagus aere, gurgite, rure creant, haec mihi subdidit et sibi me. Callidus inlaqueat volucres aut pedicis dolus aut maculis, inlita glutine corticeo vimina plumigeram seriem inpediunt et abire vetant. Ecce per aequora fluctivagos texta greges sinuosa trahunt: piscis item sequitur calamum raptus acumine vulnifico credula saucius ora cibo. Fundit opes ager ingenuas dives aristiferae segetis: his ubi vitea pampineo brachia palmite luxuriant, pacis alumna ubi baca viret. Haec opulentia Christicolis servit et omnia suppeditat: absit enim procul ilia fames, caedibus ut pecudum libeat sanguineas lacerare dapes. Sint fera gentibus indomitis prandia de nece quadrupedum: nos oleris coma, nos siliqua feta legumine multimodo paverit innocuis epulis. Spumea mulctra gerunt niveos ubere de gemino latices, perque coagula densa liquor in solidum coit et fragili lac tenerum premitur calatho. Mella recens mihi Cecropia nectare sudat olente favus: haec opifex apis aerio rore liquat tenuique thymo, nexilis inscia connubii. Hinc quoque pomiferi nemoris munera mitia proveniunt, arbor onus tremefacta suum deciduo gravis imbre pluit puniceosque iacit cumulos. Quae veterum tuba, quaeve lyra flatibus inclita vel fidibus divitis omnipotentis opus, quaeque fruenda patent homini laudibus aequiparare queat? Te Pater optime mane novo, solis et orbita cum media est, te quoque luce sub occidua sumere cum monet hora cibum, nostra Deus canet harmonia. Quod calet halitus interior, corde quod abdita vena tremit, pulsat et incita quod resonam lingua sub ore latens caveam, laus superi Patris esto mihi. Nos igitur tua sancte manus caespite conposuit madido effigiem meditata suam, utque foret rata materies flavit et indidit ore animam. Tunc per amoena vireta iubet frondicomis habitare locis, ver ubi perpetuum redolet prataque multicolora latex quadrifluo celer amne rigat. Haec tibi nunc famulentur, ait, usibus omnia dedo tuis: sed tamen aspera mortifero stipite carpere poma veto, qui medio viret in nemore. Hic draco perfidus indocile virginis inlicit ingenium, ut socium malesuada virum mandere cogeret ex vetitis ipsa pari peritura modo. Corpora mutua--nosse nefas-- post epulas inoperta vident, lubricus error et erubuit: tegmina suta parant foliis, dedecus ut pudor occuleret. Conscia culpa Deum pavitans sede pia procul exigitur. innuba fernina quae fuerat, coniugis excipit inperium, foedera tristia iussa pati. Auctor et ipse doli coluber plectitur inprobus, ut mulier colla trilinguia calce terat: sic coluber muliebre solum suspicit atque virum mulier. His ducibus vitiosa dehinc posteritas ruit in facinus, dumque rudes imitatur avos, fasque nefasque simul glomerans inpia crimina morte luit. Ecce venit nova progenies, aethere proditus alter homo, non luteus, velut ille prior: sed Deus ipse gerens hominem, corporeisque carens vitiis. Fit caro vivida sermo Patris, numine quam rutilante gravis non thalamo, neque iure tori, nec genialibus inlecebris intemerata puella parit. Hoc odium vetus illud erat, hoc erat aspidis atque hominis digladiabile discidium, quod modo cernua femineis vipera proteritur pedibus. Edere namque Deum merita omnia virgo venena domat: tractibus anguis inexplicitis virus inerme piger revomit, gramine concolor in viridi. Quae feritas modo non trepidat, territa de grege candidulo? inpavidas lupus inter oves tristis obambulat et rabidum sanguinis inmemor os cohibet. Agnus enim vice mirifica ecce leonibus inperitat: exagitansque truces aquilas per vaga nubila, perque notos sidere lapsa columba fugat. Tu mihi Christe columba potens, sanguine pasta cui cedit avis, tu niveus per ovile tuum agnus hiare lupum prohibes, sub iuga tigridis ora premens. Da locuples Deus hoc famulis rite precantibus, ut tenui membra cibo recreata levent, neu piger inmodicis dapibus viscera tenta gravet stomachus. Haustus amarus abesto procul, ne libeat tetigisse manu exitiale quid aut vetitum: gustus et ipse modum teneat, sospitet ut iecur incolume. Sit satis anguibus horrificis, liba quod inpia corporibus ah miseram peperere necem, sufficiat semel ob facinus plasma Dei potuisse mori. Oris opus, vigor igneolus non moritur, quia flante Deo conpositus superoque fluens de solio Patris artificis vim liquidae rationis habet. Viscera mortua quin etiam post obitum reparare datur, eque suis iterum tumulis prisca renascitur effigies pulvereo coeunte situ. Credo equidem, neque vana fides, corpora vivere more animae: nam modo corporeum memini de Phlegethonte gradu facili ad superos remeasse Deum. Spes eadem mea membra manet, quae redolentia funereo iussa quiescere sarcophago dux parili redivivus humo ignea Christus ad astra vocat. Hymns of Prudentius, 1905

Hymnus Ante Somnum

Author: Prudentius Appears in 1 hymnal First Line: Ades Pater supreme Lyrics: Ades Pater supreme, quem nemo vidit unquam, Patrisque sermo Christe, et Spiritus benigne. O Trinitatis huius vis una, lumen unum, Deus ex Deo perennis, Deus ex utroque missus. Fluxit labor diei, redit et quietis hora, blandus sopor vicissim fessos relaxat artus. Mens aestuans procellis curisque sauciata totis bibit medullis obliviale poclum. Serpit per omne corpus Lethaea vis, nec ullum miseris doloris aegri patitur manere sensum. Lex haec data est caducis Deo iubente membris, ut temperet laborem medicabilis voluptas. Sed dum pererrat omnes quies amica venas, pectusque feriatum placat rigante somno: Liber vagat per auras rapido vigore sensus, variasque per figuras, quae sunt operta, cernit. Quia mens soluta curis, cui est origo caelum, purusque fons ab aethra iners iacere nescit. Imitata multiformes facies sibi ipsa fingit, per quas repente currens tenui fruatur actu. Sed sensa somniantum dispar fatigat horror, nunc splendor intererrat qui dat futura nosse. Plerumque dissipatis mendax imago veris animos pavore maestos ambage fallit atra. Quem rara culpa morum non polluit frequenter, nunc lux serena vibrans res edocet latentes. At qui coinquinatum vitiis cor inpiavit, lusus pavore multo species videt tremendas. Hoc patriarcha noster sub carceris catena geminis simul ministris interpres adprobavit. Quorum reversus unus dat poculum tyranno, ast alterum rapaces fixum vorant volucres. Ipsum deinde regem perplexa somniantem monuit famem futuram clausis cavere acervis. Mox praesul ac tetrarches regnum per omne iussus sociam tenere virgam dominae resedit aulae. O quam profunda iustis arcana per soporem aperit tuenda Christus, quam clara! quam tacenda! Evangelista summi fidissimus magistri signata quae latebant nebulis videt remotis: ipsum tonantis agnum de caede purpurantem, qui conscium futuri librum resignat unus. Huius manum potentem gladius perarmat anceps et fulgurans utrimque duplicem minatur ictum. Quaesitor ille solus animaeque corporisque ensisque bis timendus prima ac secunda mors est. idem tamen benignus ultor retundit iram paucosque non piorum patitur perire in aevum. Huic inclitus perenne tribuit Pater tribunal, hunc obtinere iussit nomen supra omne nomen. Hic praepotens cruenti extinctor antichristi, qui de furente monstro pulchrum refert tropaeum. Quam bestiam capacem populosque devorantem, quam sanguinis charybdem Ioannis execratur. Haec nempe, quae sacratum praeferre nomen ausa est, imam petit gehennam Christo perempta vero. Tali sopore iustus mentem relaxat heros, ut spiritu sagaci caelum peragret omne. Nos nil meremur horum, quos creber inplet error, concreta quos malarum vitiat cupido rerum. Sat est quiete dulci fessum fovere corpus: sat, si nihil sinistrum vanae minentur umbrae. Cultor Dei memento te fontis et lavacri rorem subisse sanctum, te chrismate innotatum. Fac, cum vocante somno castum petis cubile, frontem locumque cordis crucis figura signet. Crux pellit omne crimen, fugiunt crucem tenebrae: tali dicata signo mens fluctuare nescit. Procul, o procul vagantum portenta somniorum, procul esto pervicaci praestigiator astu! O tortuose serpens, qui mille per Maeandros fraudesque flexuosas agitas quieta corda, Discede, Christus hic est, hic Christus est, liquesce: signum quod ipse nosti damnat tuam catervam. Corpus licet fatiscens iaceat recline paullum, Christum tamen sub ipso meditabimur sopore.