1 Miasto Boże mocno stoi
na świętych górach, choć się zbroi
przeciwko niemu wroga moc,
Jednak stoi i stać będzie,
i ujrzą to z podziwem wszędzie,
że nad nim czuwa chrobry Wódz.
W nim Izraela stróż,
opoką jest wśród burz;
alleluja!
Szczęśliwi są,
co gród ten zwią
przytułkiem i ojczyzną swą.
2 Pan swój Syjon przed wszystkimi
wyróżnia miłościam swymi,
On wzmacnia w nim zawory bram,
Wiernych którzy tam mieszkają,
i w posłuszności świętej trwają,
obficie wynagradza sam.
Jak mile o nich dba,
jaka cierpliwość ma
z swymi dziećmi!
Toć Boży gród
w Nim nie masz złud!
Król możny broni go od szkód.
3 Ty, Syjonie, prawdy Słowo
i Ducha masz, i światłość nową,
od której grzechu cień już znikł.
W tobie każdy słyszeć może
odwieczne tajemnice Boże,
o których w świecie nie wie nikt.
Ty czerpiesz z wiernyc mów
i z czystych Bożych słów
wieczną łaskę.
Najwdzięcznie ci
to słowo brzmi,
że z Bogiem masz już pokój cny.
4 Tym, co są bez Ewangelii,
Pan pośle prawdy głosicieli,
i ujrzą wszyscy łaski cud.
Którzy o niej nic nie wiedzą,
choć na kończynach świata siedzą,
raz wnijdą do syjońskich wrót,
"Gdzież jest on Boży Syn,
gdzie łaska jest dla win?"
pytać będą;
i przyjdzie czas,
że wszystkim raz
Pan znany będzie w pełni kras.
5 Więc przestańże już się żalić,
wnet poczną cię, Syjonie chwalić,
żeś na tak wielki naród wzrósł.
Każdy będzie się dziwował,
jak Bóg potężnie cię zbudował
i imię twa pod niebo wzniósł.
Wstań z żalu, Boga chwal!
Ustąp ciemność w dal
z serc niewiernych;
wśród jasnych zǿrze dzień wzejdzie już
i dla zraelowych dusz.
6 O Syjonie, Ty milionom
ojczyzną ędziesz uwielbioną,
od której wzięli żywot swój.
Niech z radości serce pląsa,
niech chwały lecą pod niebiosa:
w twych murach tryska życia zdrój.
Ugasi z jego wód
pragnienie swoje lud,
alleluja!
Niech z błędnych dróg,
z śmiertelnych trwóg
nas do Syjonu wwiedzie Bóg.
Source: Śpiewnik Ewangelicki: Codzienna modlitwa, pieśń, medytacja, nabożeństwo #550
Spitta, Carl Johann Philipp, D.D., was born Aug. 1, 1801, at Hannover, where his father, Lebrecht Wilhelm Gottfried Spitta, was then living, as bookkeeper and teacher of the French language. In his eleventh year Spitta fell into a severe illness, which lasted for four years, and so threw him back that his mother (the father died in 1805) abandoned the idea of a professional career, and apprenticed him to a watchmaker. This occupation did not prove at all congenial to him, but he would not confess his dislike, and his family were ignorant of it till an old friend, who was trying to comfort him after the death of a younger brother, discovered his true feelings. The younger brother had been preparing for ordination, and so Carl was now invited… Go to person page >
My Starred Hymns
My FlexScores
My Hymnals
My Purchased Files